Mijn werk gaat over verdwijnen en verlangen. Er zijn maar niet gezien worden. Negeren. Vaak heeft het een autobiografische oorsprong maar ook actuele gebeurtenissen zoals bootvluchtelingen die het slachtoffer worden van politieke beslissingen zoals onlangs de afspraak dat ze niet meer gered zullen worden...

UIT EEN TEKST VAN LOEK GROOTJANS:
Zo is het ook met het werk van Dees. Het merendeel ervan vindt zijn oorsprong in het maritieme. Schepen, scheepswerven, delen van de romp van een schip… Schepen die hun functie kwijt zijn. Of er zelfs helemaal niet zijn zoals in dit beeld. Met de schepen of de afwezigheid ervan kan je geen kant op. Het dwingt je om te blijven waar je bent. Er is geen vluchtpoging mogelijk.

Er lonkt wel een andere horizon maar die blijft tot in de eeuwigheid onbereikbaar. Dat maakt haar werk onuitstaanbaar en daardoor prachtig.

Over haar schrijft men dat ze een kunstenaar is die gefascineerd is door de zee en het reizen over water.

Door dat verlangen geen kans te geven en het onmogelijk te maken, maakt dat haar werk voor alle toeschouwers en vooral voor haarzelf een hoopvol falen is. Dat siert haar. Grote kunstenaars zijn er altijd van overtuigd dat de wereld achter het werk verscholen is. Dat het werk slechts een poging is om zich tot die wereld te verhouden. Tamara Dees is er misschien één van. In wording zeker.