Where light begins to fade

In haar werk als beeldend kunstenaar richt Esther Kokmeijer zich vooral op de ‘Global Commons’, de wereldwijde gedeelde natuurlijke bronnen van de aarde; de oceanen, de atmosfeer, het heelal en Antarctica.

In de installatie ‘Where light begins to fade’, speciaal gemaakt voor de Bewaerschole, toont ze een diepzeeakker van Mangaanknollen. Deze bolvormige neerslag van mangaan, ijzeroxiden en andere metalen zoals koper, kobalt en zink vormen zich in de diepzee in miljoenen jaren rond een kernmateriaal zoals een haaientand. Het is een van de langzaamste geologische verschijnselen.

Er ligt een plan klaar om in de nabij toekomst van enkele jaren, deze velden te delven. Diepzeeknollenrooiers zullen dan grote delen van de zeebodem onomkeerbaar omploegen. Vooral in de bovenste 15 centimeter van de zeebodem leven organismen begraven in de diepzeesedimenten. Het is niet in te schatten hoe en in welke mate het diepzee-ecosysteem zal worden beïnvloed door de ingreep die daar door de mens zal plaatsvinden. In het werk ‘Where light begins to fade’ bevraagt Kokmeijer de relatie tussen natuur en mens en hoe we het ene opofferen om het andere te redden.

Esther Kokmeijer (Dokkum, 1977) woonachtig in Rotterdam en werkzaam wereldwijd. Haar werk is wereldwijd tentoongesteld en gepubliceerd. Voor verschillende projecten heeft ze 84 landen bezocht. Ze is de oprichter van Antarktikos, een jaarlijks gedrukt tijdschrift dat uitsluitend gewijd is aan Antarctica en kunst en wetenschap samenbrengt, (antarktikos.com), mede-oprichter van Cosmic Water Foundation (cosmicwaterfoundation.com) en onderdeel van het kunstcollectief ‘If Paradise Is Half As Nice’ (ifparadiseishalfasnice.com).

www.estherkokmeijer.nl