Waar figuratieve kunstenaars vaak een verhaal vertellen, creëert Nanda Runge slechts de setting voor een nog onverteld verhaal. Als een tweedimensionale decorbouwer voor een imaginair toneelstuk.

De structuur van de Chinese inkt of verf waarmee Runge werkt, wekt de illusie van een rimpelend wateroppervlak waarin we de gebouwen weerspiegeld zien. Spiegeling, licht en schaduw spelen dan ook een belangrijke rol in Runge’s werk, dat altijd wat vlekkerig aandoet. Het materiaalgebruik veroorzaakt een spannend contrast tussen de organische beeldtaal en de eigenlijk strenge lijnen van de (kantoor)gebouwen en interieurs die ermee worden weergegeven. Hierdoor verwerven de panden een poëtische dimensie en lijken het bijna luchtspiegelingen. Het gebruik van inkt, maar ook de combinatie van zwierige en rechte lijnen doen bovendien denken aan oosterse kalligrafie.

Zowel bij schilderijen op beige linnen als de tekeningen op wit papier, is de ondergrond altijd zichtbaar en wordt daardoor onderdeel van het werk. Het versterkt het wat verloren karakter van de settings. Ook qua kleurgebruik is het werk meestal sober. Neigend naar lichte kleuren lijkt het een gebouw midden in de zomer, blakend in zonlicht. Er zijn echter ook panden die schril afsteken bij een inktzwarte nacht en daardoor iets griezeligs krijgen.

Runge baseert zich meestal op zelfgenomen foto’s en richt zich bij de vertaling hiervan op de globale compositie: de werken bestaan grotendeels uit contouren en vlakken, zonder al te veel details. Hierdoor worden de werken soms bijna abstract. Alleen in de huiselijke interieurs zijn soms nog sporen van menselijk leven te bekennen: een bos bloemen, een tv, een opgeklopt kussen op de bank. Maar de bewoners van Runge’s wereld tonen zich nooit. Verstopt, of misschien zelfs nooit bestaan.