De hedendaagse mens is volgens filosoof Ton Lemaire een echte ‘ homo mobilis ‘ geworden, een beweeglijke mens, steeds onderweg, een halve nomade, met weinig bindingen meer aan plaatsen en plekken. Het ontwikkelen van banden met en hechtingen aan specifieke ruimtes en landschappen, laat staan het er zich geworteld voelen, zal zodoende steeds meer afnemen.

Mensen komen dus meer en meer innerlijk los van de ruimte waarin ze zich bevinden: er vindt een de-lokalisering plaats. Een ander symptoom ervan heeft betrekking op, met name de producten die onze maatschappij in een overstelpende stroom voortbrengt. De dingen hebben ook een kortere levensduur gekregen, ze delen in de algehele mobiliteit en vluchtigheid die de homo mobilis kenmerkt. De homo mobiliseren voelt zich het meest thuis in de grote stad. De processen van versnelling en mobilisering zijn daar veel verder ontwikkeld dan op het platteland. De stad loopt voorop in de modernisering en is de bakermat van de idee van de vooruitgang, die in de diepte de dynamiek van de modern-westerse cultuur heeft gevoed. Dit nieuw type mens wordt bij uitstek belichaamt door ‘ de tourist ‘. De tourist symboliseert de moderne verhouding tot de ruimte en de tijd, hij is de professionele voorbijganger.

Toerisme vooronderstelt de beschikbaarheid van de wereld als als geheel van bezoek- en bezienswaardigheden, van het genot van voldoende vrije tijd, van de behoefte aan amusement en vertier, van mensen die nieuwsgierig zijn naar het andere en het elders en die innerlijk mobiel zijn geworden. Een toerist is per definitie een ‘ bezoeker ‘ die slechts kortstondig - ‘ en passant ‘, terloops - plekken, steden, gebouwen, musea, enz bezoekt en weer verdergaat. Hij of zij maakt kennis met andere, verre landschappen en leefwijzen, met onbekende dingen en gewoonten, maar steeds kortstondig, voorbijgaand, want daarna bezoekt men een andere bezienswaardigheid of gaat weer naar huis. Men verzamelt een grote hoeveelheid indrukken en fragmenten uit het leven en de wereld van anderen die zelden of nooit de consistentie en samenhang kunnen krijgen van werkelijke kennis, want daarvoor zijn bezoeken te kort en te oppervlakkig.